Deze week staan er geen bezoeken gepland aan het ziekenhuis. Wel een keer zo rustig.
Net is Cora (fysiotherapeut) er weer geweest. We zijn een stukje op de weg wezen lopen en daarna binnen nog de oefeningen gedaan. Voor volgende week hebben we afgesproken dat ik weer naar haar toe ga.
Intussen ben ik ook 's avonds begonnen met het meekijken en helpen om de voeding aan te sluiten. Dit is nog een heel werk. 2 soorten medicijnen moeten aan de voedingszak toegevoegd worden en alles moet goed steriel gebeuren. Aan de voedingszak wordt ook nog een halve liter zoutoplossing toegevoegd. In de tijd dat het zout inloopt maak ik de overige flesjes klaar. De verpleegster van het VT-team (verpleegkundige team) hangt de zak aan de paal en maakt de pomp klaar. Daarna moet ik op bed gaan liggen en desinfecteerd mijn huid op de plek waar de naald in moet. Daarna prikt ze de naald in en spuit een zoutoplossing in het systeem. Daarna wordt de pomp aangezet en loopt de voeding in mijn ader.
Al met al zijn we hier wel zowat een uur mee bezig. Elke avond maar proberen dat ik de werkzaamheden een beetje overneem totdat ik het helemaal zelf kan. Het aanprikken bewaren we tot het laatst want dat ik het lastigste.
donderdag 23 februari 2012
woensdag 15 februari 2012
Nieuwe katheter
MAANDAG
Eindelijk was het maandag dan zover. Ik zou weer een andere nefrostomiekatheter krijgen. Dit is een nieuw slangetje wat van buitenaf in mijn nier ligt. Ik moest me om 11.00 uur melden bij de patiëntenbalie van het ziekenhuis. Daar kreeg ik een koptelefoon voor de televisie en een kaartje met een afdeling en kamernummer. Ik was verbaasd. Dit was toch niet de bedoeling? Ik hoefde toch niet opgenomen te worden? Door een van de gastvrouwen werden we naar de kamer gebracht. Er kwam gelijk al een verpleegster aan. Ik heb aan haar gevraagd wat nou eigenlijk de bedoeling was.
Ze zei dat ik om 11.10 uur al aan de beurt was.
De vorige keer bij de verwisseling van de katheter hoefde ik ook niet te blijven. Ze ging de uroloog bellen en met een kwartiertje was ze terug. Het bleek dat als je voor de eerste keer een nefrostomiekatheter (NSK) krijgt dat je dan wel moet blijven. Toch had de uroloog liever dat ik met bed naar de behandelkamer zou komen. Ik moest een ok-jasje aan. De verpleegster zei dat door de gladheid die ochtend het heel druk was en ik uiteindelijk pas om 13.30 uur aan de beurt zou zijn. Dat werd wachten dus. Pa ging maar weer naar huis en ik zou hem wel bellen als ik klaar was.
Om 13.15 uur lag ik in bed te wachten totdat ze me zouden komen halen. Er gebeurde echter niks. Toen kwam de verpleegster om 14.00 uur de controles doen en zei vertelde dat ik met 10 minuten opgehaald werd. Dat klopte ook.
Ik werd naar beneden gereden en kon daar van het bed overstappen op de behandeltafel. De verpleegster haalde de pleister van mijn heup af en legde alles voor de uroloog klaar. Toen kwam de uroloog en ik kreeg een groot plastic doek over mij heen. Ik zag als een berg tegen de wisseling op. De vorige keer had het zo'n zeer gedaan. Nu voelde ik ook wel een paar keer flink pijn maar het was nog te doen. Al heel snel zei de uroloog dat het klaar was. Nu al? Volgens mij had hij het met 10 minuten voor elkaar. De vorige keer duurde het veel langer. Wat was ik blij. Was ik er weer vanaf. Er werden nog een paar foto's gemaakt, want dat wilde dokter Roelofs graag. Toen werd de zijkant weer afgeplakt en was ik klaar. Ik mocht weer overstappen op het bed en werd later weer teruggebracht naar de kamer. De uroloog zei dat ik niet hoefde te blijven dus ik kon mij weer aankleden. Pa gebeld dat hij me weer kon komen halen. Nog even afscheid van de verpleegster genomen.
Ik moest nog bloed prikken. Dat ben ik eerst maar gaan doen. Dat viel niet mee. Pas de derde keer lukte het en dan ook nog in de vinger.
DINSDAG
Vandaag stond er een bezoek aan de arbodienst op het programma. In Amersfoort. In de brief stond dat ik mijn medische gegevens mee moest nemen. In de map van de thuiszorg zitten een aantal opnameverslagen van de keren dat ik in het ziekenhuis gelegen heb. Dus die map maar meegenomen.
De arts vroeg hoe ik mij voelde en wat hoe mijn dagindeling er uit zag. Hij had vanuit het ziekenhuis in Arnhem ook mijn medische gegevens gekregen en vond dat er nogal wat gebeurd was. Hij stelde voor om eerst maar weer de komende onderzoeken af te wachten en dan weer contact te hebben.
WOENSDAG
Vanochtend belde dokter Bleumink, de internist uit Arnhem. Ik had nog een bloeduitslag van haar tegoed. Het betrof de uitslag van een tumormarker. De vorige keer was het getal 111. Nu was het gedaald naar 76. Dit is een goed teken. Rond de 70 mag het zijn. De hormoonspuiten die ik elke maand krijg werken hier ook aan mee.
De hormoonspuiten moeten zien te voorkomen dat eventueel aanwezige tumorcellen groeien. Dokter Bleumink kan geen garantie geven dat alles met de operatie ook echt weggehaald is. Ze verwacht zelf dat er nog wel wat zit omdat destijds de tumor ook uitgezaaid was. In juli wordt er weer een scan gemaakt om te zien hoe de stand van zaken is.
Ze had ook al de uitslag van het bloedprikken van maandag. De nierfunctie was iets beter geworden. Ze stelde voor om over 2 maanden weer bloed te prikken om de nierfunctie in de gaten te houden.
Op 8 februari had ze een brief naar Nijmegen gestuurd met het verzoek mij in te plannen voor een darmonderzoek. Als ik over een week nog geen bericht heb gehad moet ik haar bellen.
Straks komt nog de fysiotherapeut. Dan maar weer braaf mijn oefeningen doen.
Eindelijk was het maandag dan zover. Ik zou weer een andere nefrostomiekatheter krijgen. Dit is een nieuw slangetje wat van buitenaf in mijn nier ligt. Ik moest me om 11.00 uur melden bij de patiëntenbalie van het ziekenhuis. Daar kreeg ik een koptelefoon voor de televisie en een kaartje met een afdeling en kamernummer. Ik was verbaasd. Dit was toch niet de bedoeling? Ik hoefde toch niet opgenomen te worden? Door een van de gastvrouwen werden we naar de kamer gebracht. Er kwam gelijk al een verpleegster aan. Ik heb aan haar gevraagd wat nou eigenlijk de bedoeling was.
Ze zei dat ik om 11.10 uur al aan de beurt was.
De vorige keer bij de verwisseling van de katheter hoefde ik ook niet te blijven. Ze ging de uroloog bellen en met een kwartiertje was ze terug. Het bleek dat als je voor de eerste keer een nefrostomiekatheter (NSK) krijgt dat je dan wel moet blijven. Toch had de uroloog liever dat ik met bed naar de behandelkamer zou komen. Ik moest een ok-jasje aan. De verpleegster zei dat door de gladheid die ochtend het heel druk was en ik uiteindelijk pas om 13.30 uur aan de beurt zou zijn. Dat werd wachten dus. Pa ging maar weer naar huis en ik zou hem wel bellen als ik klaar was.
Om 13.15 uur lag ik in bed te wachten totdat ze me zouden komen halen. Er gebeurde echter niks. Toen kwam de verpleegster om 14.00 uur de controles doen en zei vertelde dat ik met 10 minuten opgehaald werd. Dat klopte ook.
Ik werd naar beneden gereden en kon daar van het bed overstappen op de behandeltafel. De verpleegster haalde de pleister van mijn heup af en legde alles voor de uroloog klaar. Toen kwam de uroloog en ik kreeg een groot plastic doek over mij heen. Ik zag als een berg tegen de wisseling op. De vorige keer had het zo'n zeer gedaan. Nu voelde ik ook wel een paar keer flink pijn maar het was nog te doen. Al heel snel zei de uroloog dat het klaar was. Nu al? Volgens mij had hij het met 10 minuten voor elkaar. De vorige keer duurde het veel langer. Wat was ik blij. Was ik er weer vanaf. Er werden nog een paar foto's gemaakt, want dat wilde dokter Roelofs graag. Toen werd de zijkant weer afgeplakt en was ik klaar. Ik mocht weer overstappen op het bed en werd later weer teruggebracht naar de kamer. De uroloog zei dat ik niet hoefde te blijven dus ik kon mij weer aankleden. Pa gebeld dat hij me weer kon komen halen. Nog even afscheid van de verpleegster genomen.
Ik moest nog bloed prikken. Dat ben ik eerst maar gaan doen. Dat viel niet mee. Pas de derde keer lukte het en dan ook nog in de vinger.
DINSDAG
Vandaag stond er een bezoek aan de arbodienst op het programma. In Amersfoort. In de brief stond dat ik mijn medische gegevens mee moest nemen. In de map van de thuiszorg zitten een aantal opnameverslagen van de keren dat ik in het ziekenhuis gelegen heb. Dus die map maar meegenomen.
De arts vroeg hoe ik mij voelde en wat hoe mijn dagindeling er uit zag. Hij had vanuit het ziekenhuis in Arnhem ook mijn medische gegevens gekregen en vond dat er nogal wat gebeurd was. Hij stelde voor om eerst maar weer de komende onderzoeken af te wachten en dan weer contact te hebben.
WOENSDAG
Vanochtend belde dokter Bleumink, de internist uit Arnhem. Ik had nog een bloeduitslag van haar tegoed. Het betrof de uitslag van een tumormarker. De vorige keer was het getal 111. Nu was het gedaald naar 76. Dit is een goed teken. Rond de 70 mag het zijn. De hormoonspuiten die ik elke maand krijg werken hier ook aan mee.
De hormoonspuiten moeten zien te voorkomen dat eventueel aanwezige tumorcellen groeien. Dokter Bleumink kan geen garantie geven dat alles met de operatie ook echt weggehaald is. Ze verwacht zelf dat er nog wel wat zit omdat destijds de tumor ook uitgezaaid was. In juli wordt er weer een scan gemaakt om te zien hoe de stand van zaken is.
Ze had ook al de uitslag van het bloedprikken van maandag. De nierfunctie was iets beter geworden. Ze stelde voor om over 2 maanden weer bloed te prikken om de nierfunctie in de gaten te houden.
Op 8 februari had ze een brief naar Nijmegen gestuurd met het verzoek mij in te plannen voor een darmonderzoek. Als ik over een week nog geen bericht heb gehad moet ik haar bellen.
Straks komt nog de fysiotherapeut. Dan maar weer braaf mijn oefeningen doen.
donderdag 9 februari 2012
Controle uroloog
Afgelopen maandag ben ik voor controle naar de uroloog in Arnhem geweest. Zij vertelde mij dat de blaasontsteking die ik had veroorzaakt werd door een darmbacterie. Ze stelde voor om een darmonderzoek te laten doen. Ik mocht zelf kiezen of dit in Arnhem of in Nijmegen zal gebeuren. Ik heb toen voor Nijmegen gekozen. De uroloog wilde zelf een blaasonderzoek doen. Hiervoor moet ik op 5 maart komen. Voor het darmonderzoek krijg ik dan nog een uitnodiging.
woensdag 1 februari 2012
Weer thuis
Gelukkig ben ik na 1,5 week ziekenhuis vanmiddag weer thuis gekomen. Toen ik opgenomen werd had ik 40,5 graden koorts. De koorts begon op een donderdagavond. Vrijdagmiddag kwam spontaan de huisarts langs. Dit omdat mijn vader 's morgens mijn urine had gebracht. Ik had het gevoel dat de blaasontsteking niet over ging. De huisarts deed de controles en alles was goed. Hij adviseerde paracetamol te nemen en als zondag de koorts niet over was moest ik weer bellen. Vrijdagavond had ik 40,3 en heb zelf de huisartsenpost gebeld. Daar werd mij verteld dat dit normaal was als je lichaam tegen een virus of bacterie vechtte. Zondag moest de misselijkheid over wezen.
"s Nachts liggen riebelen in bed, zo koud had ik het. De volgende morgen kwam Aline van het VT-team. Ik had toen 40,5. Ze vond dat dit niet kon en heeft de huisartsenpost gebeld. Met een uur was de dokter er. Die vond dat ik zo ziek was dat het beter was op mij op te nemen in het ziekenhuis.
Met een uur was de ziekenauto er.
In het ziekenhuis werd ik op de spoedeisende hulp gelijk geholpen. Bloeddruk meten, bloed prikken, koorts opnemen en een longfoto maken. Ook wilde ze urine hebben. Bloeddruk en longfoto was allemaal goed. Met een uurtje of 2 dachten ze dat de koorts van een ontsteking van mijn nier kwam.
Toen werd ik naar de zaal overgebracht. Ik kreeg paracetamol, infuus en antibiotica.
Met een dag of 4 werd de koorts minder. Uit de kweek van de urine bleek dat er nog steeds een blaasontsteking zat. Maandag heb ik een echo gehad van de nieren en de buik. Hier kwam geen bijzonders uit. Er bleek toch geen ontsteking van de nier te zijn. Woensdag heb ik een ct-scan van de buik en de nieren gehad. Hierbij zagen ze wat luchtbelletjes in de blaas. Daarom heb ik nog een keer een ct-scan gehad. Toen waren er geen luchtbelletjes meer te zien. Na een paar dagen koortsvrij te zijn kreeg ik de antibiotica per tablet. Als ik daarmee nog een dag zonder koorts zou zijn zou ik naar huis mogen. Dit ging goed en mocht ik vanmiddag gaan.
Ik had nog een controleafspraak staan in Nijmegen over de voeding. Maar gelijk van Arnhem naar Nijmegen gereden. Hebben we dat gelijk gehad. De arts was tevreden en ik mag begin mei weer terug komen op controle.
"s Nachts liggen riebelen in bed, zo koud had ik het. De volgende morgen kwam Aline van het VT-team. Ik had toen 40,5. Ze vond dat dit niet kon en heeft de huisartsenpost gebeld. Met een uur was de dokter er. Die vond dat ik zo ziek was dat het beter was op mij op te nemen in het ziekenhuis.
Met een uur was de ziekenauto er.
In het ziekenhuis werd ik op de spoedeisende hulp gelijk geholpen. Bloeddruk meten, bloed prikken, koorts opnemen en een longfoto maken. Ook wilde ze urine hebben. Bloeddruk en longfoto was allemaal goed. Met een uurtje of 2 dachten ze dat de koorts van een ontsteking van mijn nier kwam.
Toen werd ik naar de zaal overgebracht. Ik kreeg paracetamol, infuus en antibiotica.
Met een dag of 4 werd de koorts minder. Uit de kweek van de urine bleek dat er nog steeds een blaasontsteking zat. Maandag heb ik een echo gehad van de nieren en de buik. Hier kwam geen bijzonders uit. Er bleek toch geen ontsteking van de nier te zijn. Woensdag heb ik een ct-scan van de buik en de nieren gehad. Hierbij zagen ze wat luchtbelletjes in de blaas. Daarom heb ik nog een keer een ct-scan gehad. Toen waren er geen luchtbelletjes meer te zien. Na een paar dagen koortsvrij te zijn kreeg ik de antibiotica per tablet. Als ik daarmee nog een dag zonder koorts zou zijn zou ik naar huis mogen. Dit ging goed en mocht ik vanmiddag gaan.
Ik had nog een controleafspraak staan in Nijmegen over de voeding. Maar gelijk van Arnhem naar Nijmegen gereden. Hebben we dat gelijk gehad. De arts was tevreden en ik mag begin mei weer terug komen op controle.
Abonneren op:
Posts (Atom)